مستانه آریاپناهی آدمک

هر شب که به یادت غم مستم ز تو پیمانه

من ماندم و آن شعری کز بهر تو جانانه

یک دم به نهان کویی چون عزم بدان وادی

کردم ز تو از خانه عاقل چو به دیوانه

بر سوزش آن تابان دارد چه سخن هایی

از کهنه بدان رفته آوردم و افسانه

کنجی چو بدان وهمی راسخ برد آن جامی

کز نم نم بارانم چندی ز نمی خانه

یا بر دمک آن واژه باشد به سرا روشن

کز شب به سحر تابی یک بند ز مستانه