سکنا آدمک آریاپناهی

دگر تنها دگر دردم بدین بودن چه معنا را!

چنان در گوشه ای محوم فغانم ناله سودا را!

سری آشوب بیماری چو آتش می زند کاری!

قراری نایدم امشب ز این بودن که سکنا را!

نگاهم در خلا باشد پی آن آشفتگی جانی!

سیه تاریکی ظلمت رسا گشتن به فردا را!

ندارم وصل آمالی به خوابی یا که بیداری!

چنان در هر نفس گنگم چو تکراری نماها را!

دمک از درد خود گفت و از آن گل غنچه ی پیدا! 

که شبنم گوشه ای بر آن دهد پیغام زیبا را!