نگار آریاپناهی آدمک

نگار خوش ادای من رسا به حال زار من

که بوسم آن لبان تو به وقت جان کنار من

به زلف ناز روی تو چه ها برم به ناله ها

چو زلف یک پری کنم نوازشت بهار من

تو گر رسی به آینه نظر کنی به روی خود

رسی به چهره ات پری شوی به انتحار من

تو عشق چون فرشته ای که بر زمین نشسته ای

کمی ز حال من بجو تویی حیات و کار من

به هر نفس که می کشم تو در نگاه من شوی

بیا به روشنی رسم بگو که گشتی یار من

دمک ز بودنت خوش و چه شاد خنده می کند

که آمدی و مانده ای و گشته ای قرار من