زیبا آدمک آریاپناهی

دستی توان برآرم برتاب موی زیبا!

روشن شوم ز مستی از یک نگه به رویا!

در حالت نگاهت سیمای روی ماهت!

هر دم کشم به آهی از سینه تا بلایا!

رخ را نکوی زیبا رحمی به حال ما کن!

تا در نظر به شادی راهی به کوی سیما!

از قصه ی رهایی عالم بود هوایی!

هر دم که می کشانم دم را نفس ز سودا!

زین غمزه های رویت آخر فنای کویت!

باشد اثر ز بادی طوفان گرفته هر جا!

با بودن امیدت هر دم دمک به شادی!

طی می کند زمانه وصلی گشای پیدا!