قلم آدمک آریاپناهی

می ببرد برده را باز بگیرد قدم!

ره به سرا نگذرد صحبت بودن کرم!

گر برسد کوی تو ره به در سوی تو!

جمله قرار آیدم واژه سرایم قلم!

گفته ی پیمان بود چهره ی وجدان خرد!

گشته نکویت کمان قوس هلالی که خم!

خفته وزش را تبه رفته بیارد خبر!

عالم ماتم نهان گر چه در آیم ز غم!

لحظه ی وجدان نکو تا که شوی روبه رو!

دیو بد اهریمنی صاحب گیتی ستم!

غصه دمک عاشقی بگذرد این فارغی!

​​​​​​​کز ره کویت چنان یار نکو در برم!