تاب رهایی آریاپناهی آدمک

تو را چون بند گیسویت رهایی تاب پیدایی

روان بادی چنان در هم ز جانم را تمنایی

حریمی در نکو مانی که در کویت نشاید شد

و از بستن به چشمانم چنان در بهت سیمایی

مگر آواز هر سازی ندارد سوز جانانی

بخندم بهر چشمانت که گیرد یا که سودایی

به ماتم تا رسم بر غم چنان از یاد جانانم

تویی گیرا به شادابی ز پرتوهای در رایی

مرا بودن مگر معنا تو را در بند گیتی آ

نکو دارد دمی از تن به روزی جان شیدایی

مرا پرسان دمک غافل مشو زان یار بی همتا

به پاسخ گویم از جانم که او باشد مرا نایی