دارا آریاپناهی آدمک

نگون دارد چه از نامی نشانی از رخی دارا

که در بندی ز جان بسته هوای جان به آثارا

نگو عیشی مدام عاری ز مهری تاب خوش سیما

که بر دیدن به سیمایت چنانم چون به جان خارا

نمایان را نهان پنهان چنان عهدی نکو بر جان

که می گویی تو از حالی منم گویم بدان حالا

هراسم راز غم خوانی تو را در آن ز پیدایی

که هستی چون به زیبایی به خدمت در رهت یارا

دمک را چون شود یادی نیاید چون بدان وادی

که هر زیبا نشاید شد مگر محوی به تن آرا